Impala's in Tansania von Monique Bijl - van der Heijden

Über "Impala's in Tansania"

von Monique Bijl - van der Heijden

Über das Kunstwerk

Vakantie 2023 in Tanzania. Deze impala's stonden aan een meertje op de uitkijk terwijl de andere impala's veilig konden drinken.

De impala is een slanke, middelgrote antilope met een lange nek. De vacht is roodbruin of geelbruin van kleur, lichter op de schouders, de nek en de kop en het lichtst op het onderste deel van de flanken. De onderzijde is wit van kleur, evenals de keel, kin, bovenlip, wenkbrauwen en het binnenste van de oren. De top van de oren is zwart, evenals de neus. Ook loopt er een verticale zwarte streep van de staart over het achterste, en een streep over de bovenzijde van de staart.
Hij leeft voornamelijk van kort gras, maar zijn voeding kan ook uit bladeren bestaan, waardoor deze soort zich onder verschillende condities goed handhaven kan. Vooral in het droge seizoen vormen bladeren van struiken en bomen, naast zaden, peulen en kruiden, een belangrijk onderdeel van het dieet. Hij moet wel dagelijks drinken. De impala voedt zich voornamelijk in de schemering, maar ook vroeg in de avond en 's nachts. Overdag besteedt hij een groot gedeelte van de dag met herkauwen en rusten in een schaduwrijke plek.

De impala heeft een uitstekend gehoor en reukzin, waardoor hij vijanden al van ver kan waarnemen. Het zicht is echter vrij slecht ontwikkeld. Bij gevaar kunnen ze zeer snel wegvluchten, waarbij ze sprongen kunnen maken van tien meter lang en drie meter hoog.

De impala leeft in kleine kudden van minstens 6 dieren, bestaande uit één of twee dominante mannetjes en hun harem van tot 30 vrouwtjes en hun jongen. Vrouwtjes blijven hun hele leven bij dezelfde kudde, mannetjes verlaten de kudde als ze volgroeid zijn. Grotere kudden, bestaande uit meer dan vijftig dieren, zijn niet ongewoon, voornamelijk in het droge seizoen, wanneer er minder grasland is. De rest van de mannetjes leeft in vrijgezellengroepen. Dieren houden met elkaar contact doordat ze met klieren in de hiel een geurspoor achterlaten. Een mannetje is meestal minstens vier tot zes jaar oud voordat hij sterk genoeg is om een territorium en een harem te kunnen onderhouden. Vooral in de bronsttijd wordt er zwaar gevochten met andere mannetjes. In de bronsttijd paart de haremleider met een aantal vrouwtjes, maar de bewaking van de harem en de paring kosten het mannetje zoveel energie dat hij na een aantal dagen opgeeft en een ander mannetje uit een vrijgezellengroep zijn leidende rol kan overnemen.